Kilka dni temu obchodziliśmy już siedemdziesiątą siódmą rocznicę Powstania Warszawskiego. Jak wiemy z historii Polski, była to największa zbrojna akcja podziemia w Europie okupowanej przez Niemców. Z uwagi na rozkaz Dowódcy AK gen. Komorowskiego Tadeusza, miała swój początek 01.08.1944r. Podczas następnych 63 dni działacze niepodległościowi toczyli bitwę, której celem była Polska niezależna, wolna od zbrojnej interwencji niemieckiej i sowieckiej dominacji. Według obliczeń, mniej więcej 16 tysięcy ludzi zostało zabitych podczas walki o stolicę, natomiast rannych zostało 25 tysięcy osób, wśród nich przeszło sześć tysięcy ciężko rannych. Poza tym, około 30 procent osób, które podczas Powstania Warszawskiego straciły życie, to ofiary egzekucji przeprowadzanych poprzez policyjne formacje niemieckie oraz wojskowe. Niezaprzeczalnie największe wzmożenie zbrodni na ludziach miało miejsce w czasie pierwszych 2 tygodni sierpnia 1944 - kiedy obowiązywał rozkaz Hitlera dotyczący ludobójstwa w Warszawie.

Jednakże, pomimo dużego poświęcenia i niewiarygodnego bohaterstwa żołnierzy AK, oraz zwykłych niemundurowych - Powstanie nie powiodło się. Mimo tego, z pewnością należy dbać o odwagę oraz pamięć ludzi biorących aktywny udział w walkach i oddać im szacunek, gdyż przecież dzielnie toczyli walkę w imię godności i wolności człowieka. W następstwie tego nie tylko w ten 1 dzień w trakcie całego roku, ale także raz na jakiś czas zatrzymać się na kilka chwil w tej codzienności i zanalizować to, jak dużo wyrzeczeń i poświęceń musieli znosić ludzie w tamtych czasach i w jak honorowy sposób pokazywali swoją chęć jednoczenia się, odwagę, determinację oraz heroizm. Aktualnie nietrudno jest tak po prostu oceniać tamtych ludzi, jednak nie zapominajmy o tym, iż żyli oni w całkowicie odmiennych czasach niż my. Warto dodatkowo zapoznać się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, aby poznać większą ilość szczegółów, które są równie istotne i potrafią zmienić nasze myślenie w zasadzie diametralnie. Pokażmy swoją empatię a także respekt.